Procrastination I – La Grande Motte
130cm x 65cm

Procrastination II – Le Havre
160cm x 95cm

Procrastination III – Louvain-la-Neuve
120cm x 192cm

Procrastination IV – Chandigarh
260cm x 125cm

Cliquez-ici pour une explication en français.

Eigenlijk is de naam Procrastination (vertaald: irrationeel uitstelgedrag) oneerbiedig. Maar daar is het idee voor de ruimteschepen uit ontstaan: wanneer ik als kind niet wilde studeren, tekende ik met mijn meetlatje en pennen ruimteschepen in een soort architecturale dwarsdoorsnede: met verdiepingen, tuinen, waterpartijen, … en dan speelde ik ramp en ‘brandde’ ik de ruimteschepen op met rode bic. Geen één tekening heeft dit overleefd en hele dagdelen gingen er aan verloren…. 2D-tijdsverspilling. Maar in mijn hoofd zijn ze blijven hangen.

Maar ook oneerbiedig dus: want de Procrastinations zijn ook een visualisering van mijn passie voor architectuur. Ooit student architectuur geweest, niet volbracht, maar altijd blijven sluimeren. Ik zag mijn kans schoon: ik ga weer bouwen! Toen ik in april 2015 La Grande Motte bezocht, kreeg de reeks helemaal vorm: ik ga gebouwen gebruiken uit geplande steden zoals deze. Met foto’s van gevels, straten, details ging ik aan de slag om grote fotocollages te maken en de ruimteschepen uit mijn jeugd opnieuw op te bouwen.

Procrastination is een ode aan de architectuur van steden die als een totaalconcept, een utopie, ontsproten zijn uit het brein van architecten, politici, bouwheren. Deze steden hebben een doordachte structuur, een eigen vormentaal, de signatuur van de architect(en), een eigen karakter dat hen één maakt. Ze zijn een vermaterialisering van een toekomstvisie, een hoopvolle droom, die op sommige vlakken slaagt, maar vaak ook faalt. En nu vorm ik die utopische constructies om tot nieuwe futuristische ruimteschepen die op hun beurt ook niet mogelijk zijn en toch een schijn van werkelijkheid in zich hebben.

Deze steden hebben vaak een speciale ontstaansreden die gelinkt is aan een historische gebeurtenis: omdat ze platgebombardeerd is in de Tweede Wereldoorlog zoals Le Havre of omwille van de taalstrijd en een scheiding van een universiteit in het geval van Louvain-la-Neuve.

De steden zijn zelf zijn ook een ode aan architecturale principes en ideeën. Jean Balladur, de architect van La Grande Motte inspireerde de piramidevormige, modernistische architectuur van La Grande Motte, een resort gebouwd in de 60ties, op de piramides in Mexico zoals die in Teotihuacan. Le Corbusier, de bezieler van Chandigarh, bestudeerde de architectuur van de Griekse tempels. Hij ontwikkelde zijn eigen dubbel maatsysteem, de modulor, gebaseerd op de gulden snede en de lengte van een gemiddelde man met en zonder gestrekte arm. Le Havre werd herbouwd door Auguste Perret: een belangrijke architect uit de 20ste eeuw die als één van de eerste Franse architecten op een originele en innovatieve manier aan de slag ging met beton. Louvain-la-Neuve onderscheidt zich dan weer door het feit dat alle gemotoriseerde verkeer ondergronds gaat.

Ik herwerk en verknip de vormentaal, de architecturale visie, van deze architecten. Het toont op een bepaalde manier hoe utopisch hun concepten vaak waren, door te tonen dat ze in feite een kunstig vormenspel zijn, dat vaak niet voorzien is op organische groei. Ik werk ook op basis van een geplande structuur, ik schets een concept, dat ik dan probeer rigoreus op te bouwen en te voltooien. Maar net als bij de geplande steden ontstaat er toch een organische groei. Er komen elementen bij die niet gepland waren, die niet voorzien waren. Maar die wél werken in het geheel. Zoals bij het geval van bidonvilles groeien er toch zaken die in mijn geplande structuur niet voorzien waren. Ik probeer hun ontstaansreden en bouwkundige, maatschappelijke eigenschappen te verwerken.

Het proces, het opbouwen van deze collages, is een minutieus werkje van lange adem. Het is daarmee ook een hommage aan de ‘traagheid’, de nauwkeurigheid, de doordachtheid van architectuur: een lang proces dat van idee tot executie veel jaren vraagt, soms decennia, en dan door de bewoners wordt beleefd. Dat trage proces, soms plezierig, soms zenuwslopend, vaak verrassend, soms heel snel, vindt de kijker ook terug in Procrastination.